Pijn

Ik zat even te denken hoe ik dit blog-bericht zou gaan betitelen, maar "pijn" leek me de meest passende. Grace heeft enorm veel moeite met de pijn. Ze wordt er zoals ze zelf zegt, helemaal gek van. Aanvankelijk was Grace naar huis gestuurd vanaf het AVL met drie pijnstillers, die ze naast elkaar diende te gebruiken. Paracetamol, Diclofenac en Tramadol. Het probleem wat zich alleen voordeed, was dat Grace misselijk werd van de Diclofenac en de Tramadol. Hierdoor begon ze over te geven en kwam ze zonder pijnstilling te zitten. Het leek eigenlijk wel weer of ze een chemokuur had gekregen i.p.v. een operatie. Alleen nu was er naast die misselijkheid natuurlijk ook nog die pijn. Plus het feit dat het niet bevorderlijk is voor je herstel als je niets eet of drinkt.

Op een gegeven moment (eigenlijk meerdere momenten wel) zag Grace het zodanig niet meer zitten, dat ze aangaf spijt te hebben van haar keuze voor een reconstructie. En eigenlijk wilde ze die "dingen" er nu alsnog uit hebben. Dus in het weekend contact opgenomen met de huisartsenpost in Amstelveen voor andere medicatie. Sinds die zaterdagavond heeft Grace iets gekregen om de misselijkheid wat te onderdrukken, zodat ze de Diclofenac weer kon gaan slikken en binnenhouden, en heeft ze i.p.v. de Tramadol nu Morfine gekregen. Daarmee is het wel beter geworden, maar de pijn is er zeker niet mee weg.

Vandaag zijn we weer naar het AVL geweest. Daar kreeg Grace fysio. Belangrijk, want Grace was erg geneigd een verkeerde houding aan te nemen, om zodoende haar borstspieren te ontzien. Alleen kwam ze door die houden op slot te zitten en kon ze weer onvoldoende ademhalen. De oefeningen die ze hier geleerd heeft kunnen haar helpen.

Zoals aangegeven in de vorige blog heeft Grace ook nog steeds die drains in haar lichaam en sleept ze dus overal die slangen en flessen met zich mee. Vandaag is ze van 1 van die drains verlost in het AVL. Er liep nog maar 10 milliliter vocht uit per dag en dus mocht hij er uit. Ik had geen idee hoeveel van die slang er eigenlijk nog binnen in het lichaam zat, maar da's toch wel een centimeter of 25. Had ik niet verwacht. Dat ding maakt een krul door de hele borst blijkbaar. De zuster trok hem er in één snelle beweging uit en dat was maar goed ook denk ik. Grace heeft nu nog 1 drain over en misschien mag die er morgen uit.

Ook heeft Grace in het ziekenhuis nog gesproken met de mammacare specialist. Die gaf aan dat de pijn die Grace omschrijft overeenkomstig is met de ervaringen van andere vrouwen. "Alsof er een vrachtwagen over je borst is gereden", zei ze. Precies de opmerking die ik Grace een paar dagen geleden ook al had horen maken. Deze hevige pijn kon de volle 6 weken aanhouden, maar meestal werd het in de 3e week minder. Om totaal geen pijn meer te hebben kan soms wel een jaar duren. Nou, lekker!
Over het genezen van de borsten was de specialist wel tevreden. Het wondgebied ziet er rustig uit en tot nu toe vallen de blauwe plekken ook best mee. Natuurlijk is het niet fraai, maar met een t-shirt er overheen ziet het er best netjes uit. Hopen dus maar dat Grace het vol houd.

Doordat het vandaag zo warm was (op mijn verjaardag bestel ik altijd lekker weer) had Grace het tegen een uur of 4 bijzonder benauwd. Ze werd kortademig kreeg hartkloppingen enz. En wederom viel het haar zodanig tegen dat ze zo snel mogelijk van die "dingen" af wilde. In de badkamer was het nog een beetje koel en daar kwam ze weer wat tot rust. Daar heeft ze ook gegeten en inmiddels slaapt ze. Ik heb de airco van zolder gehaald en in onze slaapkamer is het nu best aangenaam.

Donderdag zijn we ook in het AVL en misschien krijgen we dan te horen of Grace nog moet worden bestraald. Dit is afhankelijk van of ze nog uitzaaiingen hebben aangetroffen in het verwijderde borstweefsel. We hopen dus maar weer op een beetje goed nieuws.

Bedankt voor het lezen en groetjes,
Jan-Paul